Torn Between (Monica and Gabriel) end

"What the hell is going on, Monica?" Gabriel's voice was like a roar of thunder. Muntik na akong mapaiyak ng marinig ko ang mga salitang iyon. Inaasahan ko kasi na matutuwa si Gabriel na nakita na kami. Na mag-uusap na kaim. pero bakit ganito? Wala na ba akong halaga sa kanya?

"Gab naman eh..." pigil ang luhang sabi ko. Nakita kong napailing si Gab. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, pagkatapos ay umiling siya. Bigla na lang siyang tumalikod. Napaawang ang labi ko. Aalis ba siya? pero hindi pwede. Hindi naman ako nagpakahirap ng ganito para lang layasan ako ni Gabriel. Mabilis na hinubad ko ang suot kong four inches na hees. Nakakinis naman kasi si megan, sabi ko, pagmukhain niya akong prinsesa, pero hindi ko naman naisip na gagwin niya kong literal na mukhang tanga. Mabilis na tumakbo ako. Wala na akong pakialam kung mukha talaga akong tanga, kailangan kong pigilan si Gabriel. Hindi pa kami nakakapg-usap. Nang maabutan ko siya, niyakap ko siya mula sa likura. Tuluyan ng nalaglag ang mga luha ko. Napahagulgol ako ng malakas. I have this bad feeling that my life is leaving before my eyes.

"G-gab..." pasinghap-singhap na sabi ko. "D-dito ka lang... P-please... Dito ka na lang..." nagmamakawang sabi ko. I knew i sounded so pathetic right now. I never thought that I would ask someone to stay even if I know that they want to leave me... I told myself before that I will never beg for someone's love, but when it comes to Gabriel... everything I said, I forgot...

"Gabriel, dito ka na lang..." umiiyak na sabi ko. Naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko. He was trying to make me let go. But I held on tighter, giving him no space to move.

"Huwag mo kong iiwan... Kailangan kita..." humahagulgol na sabi ko. I heard Gabriel sigh. Then he forced me to let go of him. Wala akong nagawa, mas malakas si Gabriel sa akin. Even if I wanted so much to hold on and be with him, I couldn't do anything. I let him go, pagkatapos ay humarap siya sa akin. Lumakad siya papalayo.

"Gabriel..." tawag ko sa kanya. He raised his left hand. He was telling me to shut up.

"Stay there, Monica. Wipe your tears. I'll be here." itinuro niya ang kinatatayuan niya. At least hindi siya aalis, diba? I took a deep breath. Tinitigan ko si Gabriel. Napasok ang kamay niya sa bulsa ng itim niyang jacket... nang makita ko iyon, doon ko lang naramdaman na malamig pala. Bigla ay nayakap ko ang sarili ko. Gabruiel sighed. I looked at him again, I saw him taking off his jacket, then tossing it over me.

"Wear that." he commanded. Ginawa ko naman ang sinabi niya. Naisip ko kasi na baka kapag nagreklamo pa ako, bigla na lang siyang umalis. Ang main goal ko ngayon gabi ay bawiin ang Gabriel. At ang makasama siya habambuhay. Huminga ako ng malalim.

"What the hell is going on?" he asked in a much calmer voice. "Did you told those guys to kidnap me?" bakas sa boses ni Gabriel ang pagkapikon, napalunok ako. Alam ko naman kung paano magalit si Gab eh, kaya lang mas natatakot ako sa kanya kapag kalamdo siya, mas nararamdaman ko kasi ang tensyon.

"Actually... Auric was the one who told those guys to kidnap you." nakita kong kumunot ang noo ni Gab. Nakakatakot talaga siya.

"At bakit naman niya gagawin iyon?" pikon na tanong niya. Muli na namang tumulo ang luha ko. Bakit hindi niya makita ang layunin ko?

"Kasi gusto niya na magkausap tayo. It was kind of his gesture of helping me." ngumisi si Gabriel Pagkatapos ay tumawa siya ng pagak.

"He's your boyfriend. Why would he want to do that?" sarkastikong tanong niya. Lalo akong napaiyak sa inis. Yumuko ako at pumulot ng bato sa lupa. Ibinato ko iyon kay Gabriel. Nakailag naman siya.

"Bobo ka ba? O sadyang nagtatanga-tangahan lang?" humihikbing sigaw ko. "Hindi mo ba nakikita? Wala na kami ni Auric. Kasi naisip ko na hindi naman pala talaga siya iyong gusto ko. I was just too caught up with the idea of having options that when Auric and Paolo came along, I didn't realized that I was just blinded by the attention they're giving me. I never really realized that it was you. You all along. It was you that I need and I want because I love you, stupid moron!" umiiyak na parang bata na sigaw ko. I know... i looked so stupid right now. Wala na... heto natalaga ito. Sinabi ko na kay Gabriel... and he was just standing there.. looking at me like he have seen a ghost or something.

"Remember what you told me on my 18th birthday? That everything in my life was just the same and that the only difference was in me? We'll you're wrong Gabriel... Walang nagbago, what I feel for you now, I fell for you then. It took me nearly losing you before I realized the truth. The truth that I want to spend my life with you... and that I love you so much. Ikaw iyong nakikita kong kasama kong naglalakad sa beach, magkahawak tayo ng kamay, masaya. Ikaw iyong nakikita kong kasama kong nagbabasa ng libro, when I'm nearly 65 years old. Ikaw lang Gab... ikaw lang, kasi nga maha na mahal kita. At hindi ko na lama kung kaya ko pang mag-survive ng isa pang araw o linggo o buwan ng wala ka sa tabi ko..." hilam na hilam na ang mga mata ko sa luha. Inis na na inis na ako sa sarili ko. Hindi naman ganito ang plinano kong gabi. It was supposed to be quiet and romantic...but it turned out to be a disaster.

"Why are you doing this?" tanong pa niya. Napapapdyak ako sa sobrang frustration.

"Dahil naiinip na ako. Hindi ko na kayang hintayin pa na ang destiny ang gumawa ng paraan para magkausap tayo!" inis na sigaw ko. bakit ba ang tanga ng kausap ko?

"Kaya mo ako, pinakidnap? Kaya ka nagsuot ng pathetic na gown?" nanunudyong sabi niya. Nakuha pa akong insultuhin ng mokong na ito!

"You bought this gown for me!" i said to him. he shook his head.

"I bought that because you said you like it." he said in a-matter-of-fact tone. Inis na inis na ako. Bakit ba umaakto siya na para bang wala siyang narinig?

"That's not the issue, Gabriel." galit na sabi ko. Tumawa siya ng malakas.

"Then what's the issue?" tila nanunudyong tanong pa niya.

"We are the issue. Iyon tila ba ayaw mo akong pakinggan. Hindi mo ba nakikita, I'm saying this words... I'm giving you mu romantic speech, so just focus." nakikiusap na pahayag ko. Gabriel, smled again. Then the expression on his face, turned serious.

"I can't. I couldn't just stand here, looking at you and focus on whatever you want to say when all I can think about is how much I want to grab you by the hand, pull you closer an kiss you." habang sinasabi niya iyon, nakatingin lamang siya sa mga mata ko, pakiramdam ko, tinutunaw ang puso ko. Ano bang ibig sabihin noon? Na okay na kami? May sumilay na mga ngiti sa labi ko.

"Akala mo ba natutuwa ako sa ginagawa mo?" tila galit na sabi ko. Kumunot ang noo ni Gabriel. "hindi ako natutuwa... kasi... kasi... kasi kinikilig ako. Pero hindi iyon iyong point! Makinig ka muna sa akin." Gabriel "Sshhhh" me. Bigla ko tuloy naitikom ang bibig ko.

"Isang tanong, isang sagot Monica. Mahal mo ba ako?" may diin ang bawat salitang binitiwan niya. Lumabi ako. Do I really have to spell it out?

"Mahal..." bulong ko. Napayuko ako.

"What's that? I didn't hear you." he was making fun of me again.

"Mahal nga kita! Bingi!" sigaw ko. Biglang sumeryoso si Gabriel.

"I don't need to hear phony romantic speeches. That's enough for me, Monica. Those three signioficant words mean the world to me. After all, that's what I've been wanting to hear from you." muli ay natunaw na naman ang puso ko. He's so sweet. Unti-unti nang lumakad si gabruel, patungo sa akin. He took my right bhand, kissed it and put it over his shoulder. He did the same on my left hand.

"Sorry if I have hurt you..." he said as he put his hand over my waist. "Ayoko kasing masaktan ka na naman dahil sa akin. Tulad na lang noong nanagyari sa'yo noong naaksidente ka. Natakot ako noon na baka mawala ka dahil lang sa kabobohan ko." napaiyak na naman ako.

"That was really you?" I asked stupidly. Gabriel nodded. Ngumiti ako. Nabakas sa mukha niya ang hapis.

"Its okay... Okay lang iyon. Alam ko naman talaga na ikaw iyon, Gab... Ayos lang na masaktan ako. Basta para sa'yo." napangiwi ako ng kaunti. Mas maganda kasi iyong mga salitang iyon noong nasa utak ko siya. Pero noong sinabi ko, parang tunog corny.

"Teka..." bigla ay nasdabi ko. "May sasabihin pa pala ako sa'yo." Gab put his finger over my lips.

"Save it, babe. I have forever to listen to you. But now let's just dance." napangiti ako... forever, that sounded beautiful. Hindi naman ako naniniwala sa forever eh, pero ngayong sinasabi ni Gabriel sa akin, na may forever kami. Naniniwala na ako. Gustong-gusto kong maniwala.

"Hindi... teka lang kasi---" Gabriel cut me off with a kiss. A kiss that made me feel that I'm the most beautuful and the most important person in his life... After sometime, he pulled away.

"What are you saying?" he aske. nag-isip naman ako. Ano na nga bang sinasabi ko?

"I forgot..." I said. Gabriel smiled with satifaction in his eyes.

"Good..." then he kissed me again. It was a very beautiful night, an evening when I became the only princess in my Gabriel's life. Yes, my Gabriel. He's mine and I'm his. All mine and nobody can ever take him away from me. No one can ever change that. Kahit siguro maulit pa ng ilang beses ang buhay ko, kahit na gaano karaming Dream Guy at Perfect Guy ang dumating sa buhay ko, isang tao lang ang pipiliin ko, ang Best friend ko... but only now, his not my Best friend anymore... he is mow my boyfriend. And that sounded so good... My Gabriel. My boyfriend...