Grade six ako nang sabihin niya sa akin ang mga katagang iyon. Ang mga katagang tumatak sa isipan ko at nagpapangiti sa akin sa tuwing maaalala ko ang ngiti ng dose anyos na batang lalaking. unangt nagpadama sa akin ng tinatawag nilang, batang pag-ibig.
Pinanghawakan ko ang pangakong iyon. Kahit alam kong wala lang iyon sa kanya at hindi siya seryoso. Ano nga ba naman ang alam ng isang batang dose anyos sa pagbibitaw ng isang seryosong pangako?Pero kahit ganoon, naniwala ang puso ko sa kanya. At kahit minsan ay hindi siya nawaglit sa aking isipan.
"Erickson..." I smiled to myself. "my friends call me Gracie. Grace Guanzon here...." Nakita ko ang recognition sa mga mata niya, ngunit napalitan iyon ng pagtataka. Ngumiti ako at nagtatakbo palayo. Bago tuluyang tulyang makaalis ay hinarap ko siya.
"I held on to your pormise, Erick." sigaw ko sa kanya. Pagkasabi niyon ay tinalikuran ko siya. Napapangiti ako. Ano kayang iniisip niya ngayon? Nakangiti kaya siya, nagtataka, o baka naman naiinis? Ewan, bahala na. Basta ang alam ko lang, masaya ako ngayon.
Tumungo ako sa sircle hall. Naroon na pala ang lahay. Nakakaupo ay nagke-kwentuha. Napangiti ako. Nilibot ko ang mga mata ko at hinanap ang isang babaeng nagpilit sa akin na magpunta sa reunion na iyon.
"Gracie!" napatingin ako sa may gilid, naroon si Shandra, nakaupo at kinakawayan ako. Nilapitan ko siya.
"Bakit naman nagpaka-gilid-gilid ka?" nakatawang tanong ko sa kanya. Hindi niya ako sinagot.
"Saan ka ba galing?" tanong niya. Nagkibit-balikat ako.
"Diyan lang sa may dagat. Nagsimula na ba?" Umiling si Shandra. Ngumiti naman ako. Iginala ko ang mga mata ko sa paligid. Noon sumalubong sa akin ang mga pamilyar na mukha na akala ko ay hindi ko na muli makikita. Dumako ang mga mata ko sa pinto ng circle hall, noon ko nakita si Erick na pumasok. Tila may hinahanap ang kanyang mga mata. Napatingin siya sa direksyon ko. Ngumiti siya, nag-iwas ako ng tingin at nagyuko ng ulo. Kinabahan kasi ako, kumabog ang dibdib ko.
"Paupo ha?" nag-angat ako ng tingin ng marinig ko ang tinig niya. Umupo siya sa harapan ko. Ngumiti ako.
"Ano ba iyan, kakasimula lang ng reunion, may love team na agad." komento ni Shandra. Napatingin ako sa kanya, pagkatapos ay kay Erick.
"Pasensya ka na ha? Slightly delusional talaga si Shands eh..." ngumiti lamang siya. Nagsimula na ang programa. Matamang nakinig ako sa nagsasalita. Pero kahit ganoon ay damang-dama ko ang matamang pagtitig na ginagawa ni Erick. Parang sinasaulo niya ang bawat detalye ng buong pagkatao ko...
"Kung makatingin ka parang balak mo akong hambalusin ng dos por dos mamaya ha?" kahit naiilang ay biniro ko siya. Hindi naman siya sumagot. Ngumiti lamang siya. Yumuko ako, panaka-naka ay tinitingnan ko siya.
Erick smiled at me. I smiled back. Lagi lamang kaming nagngingitian sa tuwing magkakasalubong ang aming mga mata, hanggang sa bigla na lamang niyang hawakan ang kamay ko. Nakadama ako ng libu-libong boltahe ng kuryente na dmaloy sa balat ko... napaawang ang labi ko. That was when I realized something.... that puppy crush I had years ago, it did not faded away. Naroon lamang iyon... at ngayon na nagkita muli kaming damawa, nagising ulit ang munting damdaming iyon. Iba na nga lang ngayon sapagkat mas malinaw ang katotohanang nakalantad sa harapan ko ngayon.
I knew what it was, I'm not stupid, I'm not dumb. I watch this kind of films, I knew what I was looking for and I knew how it works....
Natapos ang programa, isa-isa nang nagtayuan ang mga tao at nagtungo ang mga ito palabas ng circle hall. Nanatili akong nakaupo. Maya-maya ay niyakag si Erick ng mga kaibigan niya. He looked at me first before he stood up. I just smiled. sayang, akala ko pa naman, mag-e-effort siyang kausapin pa ako... lalo na ngayon. i told him the truth but then... he just left.
Lumabas na kami ni Shandra. Nakakadama pa rin talaga ko ng panghihinayang. Sayang... pero bakit ba? Diba dapat masaya na alang ako sa kung ano ang meron? Nakita ko siya. Tama na iyon sa akin.
"Grace." narinig ko ang tinig ni Erick. Pagkatapos noon ay nadama ko ang palad niya sa mga palad ko. Hinawakan niya ang kamay ko, pinipigilan akong lumayo. Nilingon ko siya. Nginitian. My heart literally skipped a beat.
"B-bakit?" kabadong tanong ko. Binitiwan niya ang kamay ko, saka tumayo ng maayos. Tinitigan niya ako, mata sa mata.
"I..." he sighed. "You said you held on to my promise. It was surreal cause I wasn't even aware about promises that time. But you held on to it..." parang di makapaniwalang sabi niya.
"Because I believed in you." seryosong sabi ko.
"Yeah... so now..." he puased for a while, then he looked at me again. "I wanted to fulfill my promise." napanganga ako. Was he trying to tell me something?
"Pwede na ba kitang ligawan, Miss Grace Guanzon?" tila kabadong sabi niya. I smirked a little.
"Sorry..." mahinang sabi ko. Bumagsak ang mga balikat niya. Parang lungkot na lungkot siya.
"Ow..." he whispered. "I-I'll just go now..." tumalikod siya... He want the other way. Noong nasa gitna siya ng pasilyo ay tinawag ko siya.
"Psst huy!" napahinto siya. Nilingon ako. "I like coffee. How about friday? Say 4pm?"
"This friday?" he asked. I nooded.
"Yeah.. so I could have time and think about what you said... So friday?" natawa siya ng malakas.
"Hanggang ngayon patay na patay ka pa rin sa akin." pabirong sabi niya.
"We'll I didn't go to all that trouble for nothing! I mean I lost weight and I waited for you..." Erick laughed. Totoo naman ang sinasabi ko eh.
"So 4pm, Friday... See you at Coffee Java. I'll be the one waiting now, Gracie." kinilig naman ako. He said he'll be waiting. That word alone was enough to swept me off my feet and fall for him all over again...
No comments:
Post a Comment