FIVE
"Hi Ian..." nakangiting bati sa akin ni Ali. That day I went to the studio to talk to Rika about our schedules, unfotunately, wala pala si Rika doon. Naisip ko, babalik na lang ulit ako mamaya o bukas para makausap siya. Uuwi na lang siguro ako at magmumukmok habang nag-iisip kung paano ko mababawi si Robi.
I want Robi to notice me again. Katulad noon... kahit na lagi niya akong sinsisigawan, inaaway at iniinis mas gusto ko na iyon kasi alam ko na mahalaga ako sa kanya. Kung pwede ko lang sana na ibalik ang dati, ginawa ko na makasama lang siya ulit.
"Hey, what are you doing here?" I smiled at Ali. he was sitting on the waiting area, drinking a cup of coffee.
"Working... I'm trying to write a song. Ikaw?" huminga ako nang malalim bago ako naupo sa tabi niya.
"I went to see Rika. She's not here..." napapailing na wika ko. Ali nodded. Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa aming dalawa. Ilang saglit pa ang nakalipas bago siya muling nagsalita.
"So Robi.... he's you know..." I looked at him.
"Engage..." tinapos ko ang sasabihin niya, muli ay tumango siya. I shrugged.
"You know, if it still matters, We were rooting for you and Robi. Akala ko talaga kayo pa rin sa huli." napatitig ako sa kanya. Ali is really sweet. He's the total opposite of these guys, not that they're all jerks, but Ali, he's that kind of guy who says what's on his mind and he can really make you feel important.
"Thanks, Ali." hinawakan ko ang kamay niya.
"Ganoon na lang iyon, Yan-yan? Hindi ka na maghihintay?" tanong pa niya. Hindi ako nakakibo, ano pa nga ba ang magagawa ko? He's engage,a t kahit gustuhin ko man, kahit lahat ng cells sa katawan ko ay tinatawag ang pangalan ni Robi, kung ayaw na niya, wala akong magagawa.
But then, hindi ko kayang mabuhay knowing that I gave up... hindi ako pangit. At ayokong maging pangit kay hindi ako susuko.
"Ang sumuko, pangit." nakangiting sabi ko. Ali smiled too.
"High five!" nakatawang sabi niya. Nakakatuwa, I didn't really realized that Ali cares so much about me, until now. "O, speaking of, si Robi oh..."
Nanigas na naman ang likod ko. Itinuro ni Ali ang dulo ng pasilyo, at nang lumingon ako, nakita ko nga si Robi, papalapit. Just by looking at him, makes me feel like there's a tsunami happening inside my body.
"Robi!" Ali called him. He waved back. Lumapit siya sa aming dalawa.
"What's up?" tanong niya? Ali stood up...
"I was just about to leave. Bye Robi. Bye Ian." makahulugan ang tingin ni Ali sa akin. Tumayo ako.
"Ali..." mahinang tawag ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon, I just felt like saying something, para naman hindi mahalata ni Robi na kinakabahan ako.
"No suicide attempts, Adrianne?" sarksatikong tanong nioya, Binalingan ko siya. Huminga muna ako ng malalim bago ko inilabas mula sa bag ko iyong dala ko para sa kanya.
"Here, gummy bears and chuckie. Lagi mo akong binibigyan niyan dati..." nakangiting sabi ko. Last night I was thinking kung paano ko babawiin si Robi, naisip ko kung sakaling ipapaalala ko sa kanya ang mga bagay na madalas naming gawin noon, maaala niya rin na mahal niya ako at mahal ko siya..
"Tago mo na iyon." seryosong sabi niya. Napalabi ako.
"Bakit? Ayaw mo?" biglang tanong ko. Hindi siya sumagot.
"What are you trying to do?" nakakunot ang noong tanong niya.
"Wala... ano bang ginagawa ko, eh binibigyan lang naman kita ng pagkain?" bigla ay ngumiti ako. "Naalala mo noon? we used to walk together after school, tapos kakain tayo ng ice cream, or kaya man mag-ke-kwentuhan tayo sa tapat ng bahay ko..."
I looked at Robi, hindi na siya nakasimangot ngayon. Medyo maamo na ang ekspresyon ng kanyang mukha.
"Yeah.. i remember that." biglang sagot niya. "Hey wait, naalala mo ba noong nalaglag ka sa puno because you were trying to fix that damn swing?"
Napatitig ako kay Robi. Suddenly, I can see my robi. the old Robi who used to love me.
"That's a funny memory. Alam mo ba? Dahil doon, natutuhan kong magdala ng bad aid kahit saan ako magpunta. You know why?" he even asked me.
"Because I want to be the first one to cure your wounds." sinserong sabi niya. Napaawang ang mga labi ko.
"Are you aware na sinusugatan mo ang puso ko ngayon?.." mahinang sabi ko. Nagyuko ako ng ulo.
"Yes, and I'm sorry for that." malumanay na sabi niya."We can be friends, you know..." Nag-angat ako ng tingin.
"Friends? Friends lang? Ganoon na lang iyon? Pinaghintay mo ako ng limaang taon tapos sasabihin mo sa akin sorry lang?" naiinis na sigaw ko sa kanya.
"Ian..." I looked at him, umiling-iling ako. Ano bang nangyari sa Robi ko? Nawala na lang ba siya bigla? Bakit niya ito ginagawa sa akin? I turned away.. ayokong ipakita sa kanya ang mga luhang nag0uunahan na namang makakawala sa mga mata ko.
Three days pa lang siyang nandito pero wala na siyang ginawa kundi ang paiyakin ako.
Nang makarating ako sa gitna ng corridor, I stopped. Muli aay nilingon ko si Robi.
"Ano ba? tawagin mo ako ulit! Ganun sa mga movies diba? Pag tumalikod ulit yung babae, tatawagin ulit nung lalaki yung pangalan nya! Hindi mo na ba yun naaalala?!" naiiyak na tanong ko. "Hindi ka na din ba mahilig sa movies ngayon?"
"No. I don't like movies. They give you false hopes." mariing sabi niya. "I suggest that you hate it too like I did." and just like that he walked away.
Robi left me alone in the middle of that abadoned corridor. I was alone, lonely and hurt. He has changed a lot... Wala na si Robi... wala na ang Super Robin Hood ko.
_________
"Ian!"narinig ko ang pagtawag ni James. Papalabas na ako ng building na iyon. Hindi ko na yata kasi kaya ang magtagal pa sa lugar na iyon dahil alam kong hindi lilipas ang ilang minuto na hindi na naman ako iiyak.
Ayoko na munang umiyak. Masyadong nakaka-drain ng energy. Hangga't maari gusto ko munang mapag-isa...
"Where are you going?" tanong ni James ng maabutan niya ako.
"Kung saan man ako dalhin ng mga paa ko." pabirong sagot ko. Ngumiti si James.
"Okay, so ihahatid kita kung saan ka man dalhin ng mga paa mo." I shook my head.
"I want to be alone." mariing sabi ko. Hinawakan ako ni James.
"Ian naman eh..."
"James, gusto kong mapag-isa. Okay lang naman ako," nakipagtitigan pa siya sa akin bago niya ako binitiwan.
"Fine, but call me if you need anything." tumango na lamang ako sa kanya.
"Thank you James." hinaplos ko ang pisngi niya. "Alam mo, sa tingin ko talaga, dapat si Yi Jeong na lang ang ginawang best friend ni Jan dhi..." kumunot ang noo niya.
"Yi Jeong? Jan Di? What?" takang-taka pa siya. Natawa naman ako.
"Boys over flowers, maganda iyon." kinindatan ko siya saka tuluyan siyang tinalikuran. Tinungo ko ang bus stop at saka naghintay ng masasakyan. Hindi ko naman kailangang maghintay ng matagal dahil agad namang may humintong bus sa harapan ko.
"Ikaw na naman?" bungad sa akin ng driver. Napangiti ako. "Magsusulat ka na naman diyan. Dagdagan mo ng sampung piso iyong bayad mo ha..." tila naiinis na pahayag niya. Tumango na lang ako at nagtuloy-tuloy sa loob.
Ang tadhana nga naman, minsan nagbibiro. Sadya yata na ang nasakyan kong bus ngayon ay iyong bus na madalas naming sakyan ni Robi noon.
Every morning before going to school, Robi and I used to wait for the fourth bus, pagkatpos noon, sasakya kami, then will seat on the 7th row and vandal... At tulad ko, naroon pa rin ang mga stick figures na i-din-rowing namin noon.
Ang stick figures ni Super Ian at Robin Hood.
Buti pa si Super Ian at si Robin Hood, hanggang ngayon magkasama, samantalang kaming dalawa ni Robi, nagkalayo na...
Sana katulad na lang ng noon ang lahat. Noon na mahal iya pa ako at hindi pa siya pag-aari ng iba. Noon na mahal niya pa ako, noon na alam kong ako ang dahilan ng pagtibok ng mabilis ng puso niya...
Sana tulad na lang kami ng mga stick figures, masaya, magkahawak ang kamay at magkasama... I sighed...
Puro na lang sana...
I took out my marker... then I put a heart in the middle of Super Ian and Robin hood... pagkatapos ay naguslat ako sa ilalim noon...
I wrote what Robi promised me years ago....
FOREVER
No comments:
Post a Comment