Love square formula (maikling kwento)

"So the formula will be blah blah blah blah blah...."

Formula. Marinig ko pa lang ang salitang iyon ay inaantok na ako. Hindi naman dahil sa ayoko ng math o physics, ayoko lang kasi ang may sinusunod akong format pagdating sa buhay ko... Pero hindi naman pwede iyon.

Madalas kong marinig mula sa kaibigan ko na kung walang rules, lahat ng tao kriminal. Ganoon din daw sa solving, kung walang formula, lahat ng sagot mali.

Parang sa LOVE. Ang love walang format, walang formula, at walang legitimate rules. Sa madaling sabi, kanya-kanya. At dahil sa ganyang sistema, maraming tao ang nabibigo at naiiwang luhaan. Kaunti lang ang nakaaalam at nakakapag-decode ng tamang formula. Bilang lang sa mga daliri ng tao ang mga nagtatagumpay pagdating sa aspeto na iyon.

Parang ako.

Biktima rin ako ng LOVE na iyan.

Sa dami ba naman ng tao sa mundo, bakit sa akin pa tumama ang malas na paana ni kupido? Hindi pa ako handa sa ganito. Hindi ko pa nga nakikita ang sarili ko na nagmamahal.. hindi pa talaga ako handa.. pero....

Wala na naman na akong magagawa. Ang hindi nko lang maintindihan ay kung bakit sa dami ng tao sa mundo, bakit sa kanya pa? Bakit siya pa ang napili ko?

Bakit si ANDREW pa?

Si Andrew.


Mali. Maling-mali. Hindi ko pwedeng mahalin si Andrew.

Magkaibigan kami. And loving him more than that would only ruin our friendship. I cannot afford to lose him. Masyado nang malalim ang pinagsamahan namin para lang masira dahil sa simpleng ganito.

Kaya kahit na minsan ay parang gustung-gusto ko na lang ibulalas bigla, hindi ko magawa. Sometimes, when we were together, talking, I always feel like telling him how much he means to me. But telling him that truth would cost a lot...Kung kaya pilit kong tinatago ang nararamdaman ko.

Pero mahirap pala.

Kahapon, habang kaharap ko si Mark --- my other friend who happens to be in love with me--- i know cause he told me his feelings yesterday... Doon ko na-realize na hindi pala maganda na basta ko na lang itago kay Andrew ang nararamdaman ko. Like what Mark said... the least thing I could do is to tell him the truth. Kahit gaano pa kasakit.

Alam ko, noong sinabi ko kay Mark ang totoo kahapon, nasaktan ko siya. I knew how hard it was fo him. I knew.. i saw it in his eyes, pero wala naman akong magagawa dahil iyon ang totoo at kung magsisinungaling ako sa kanya ay mas lalo ko lang siyang masasaktan. Ayokong saktan si Mark, kaya kahit alam kong magiging mahrap para sa kanya... ginawa ko iyon..

And now its my turn...

Last night, while I was thinking about Mark and the conversation we had.. at nakapagdesisyon ako... I'm going to tell Andrew what I really feel.

So when the bell rang... I nervously took all my things and went to Andrew's direction. Mukhang nagmamadali rin naman siya. Hindi ko alam kung saan siya pupunta but I have to tell him the truth. I have to talk to him.

"Andrei!" I called out. Agad naman siyang huminto at bumaling sa akin. Ngumiti siya.

"Hey, Pea..." Pea... I smiled. Nakakadama ako ng kaunting kilig sa tuwing tinatawag niya akong Pea. Kahit naman lahat sila ay iyon ang tawag sa akin. I took a deep breathe.

"Uhmm, uuwi ka na ba?" I asked him. Umiling naman siya.

"I'm just gonna go talk to someone.. Why? You wanna walk with me?" tumango ako. Bakit ba speechless ako ngayon? It shouldn't be like this. Nasaan na ang speech na pilit kong pina-practice kagabi?

"Andrei..." I start off. Hindi naman siya kumibo. I took that as a sign that i should just get down with it. "I've to tell you something."

"Hey, malapit na iyong prom.. sinong kasama mo?" biglang tanong niya. Natigilan ako. Napatitig sa kanya. We stopped walking. Tumitig siya sa akin na tila ba naghihintay ng sagot.

Prom...

For the past few months, I've been dreaming to go to the prom with him. Ilang gabi nang iyon ang panaginip ko. Siya at ako, magkasama pagkatapos sasayaw kami.. and before the night ends, I would tell him that I love him and he would say the words that i;ve been dreaming to hear...

Prom...

I have an ideal prom... And my ideal prom can come true if and only if Andrew comes with me...

And so the plan backfired.

Instead of telling him my feelings, I planned on asking him to go to the prom with me.

"That's why I wanted to talk to you." I cleared my throath.

"Yeah? What about?" we started walking again. Nakarating na kami sa thrid floor kakalakad. Hindi ko alam kung bakit siya umakyat dito pero okay lang, I really need to ask him. I can always tell him that i love him later, maybe I'll tell him about it sa prom...

"I want to got to the prom with you..." and just like that everything around me slowed down. Andrew looked at me with that ridiculous look on his face. I knew that look, the look of rejection. I see that look on Gracie's face everytime she ask me something and I say NO.

"Sorry, Pea..." mahinang sabi niya. I took a deep breathe again. LOL... ano pa nga ba... siyempre mag-so-sorry siya. Siguro ganito rin iyong nararamdaman ni Mark kahapon noong magkausap kami. Iyong pakiramdam na para bang pinagtaksilan ka ng buong mundo dahil lang sa sinabi ng kausap mo ang mga bagay na ayaw mong marinig.

"Why?" I asked. Hindi ko yata ito kaya... "Hindi ka pupunta sa prom?"

"Pupunta. Of course... hinihintay ko nga iyon eh.. Its just that, I have someone else in mind." Narinig mo iyon Sofia? Someone else daw... I made a mental note, I'll call Gracie later.. or better yet, I'll go to Gracie later, talk to her about Andrew, tell her that Andrew, the man I love... has someone else in mind... Someone that he wants to go to the prom with...

Someone that's not ME...

"Hey, if you want we can sit together sa prom. We'll I have a better idea, how about you ask Mark to go with you then we will sit together and talk all night?" matabang ang ngiting sinagot ko sa kanya... Si Mark.. ni hindi ko nga alam kung gusto niya pa akong kausapin.

Lumakad ako patungo sa post na nasa kanan namin. Tumayo ako roon at sumandal ng saglit. Nanghihina kasi ako.. rejection.. my first rejection. Buti na lang pala ganito lang ang sinabi ko kay Andrew. Panu kung sinabi ko sa kanya na may nararamdaman ako, tapos ganyan din ang sinabi niya sa akin, malamang siguro ngumangawa na ako ngayon. Tumingin ako sa malayo, hapon na noon at nagsisi-uwi na ang mga estudyanteng katulad ko. High school is really a roller coaster of different emotions... and I hate roller coaster rides...

"Pea.." tinawag niya ako. Nakita ko na nakatitig siya sa akin, pagkatapos ay tumingin sa direksyon na tinitingnan ko.

"I hate high school..." mahinang sabi ko. Natawa naman siya.

"Okay lang iyan. Like I said, you could always ask Mark. Panoo?" he tap my shoulder. "I have to go..." tumalikod si Andrew, habang ako nanatiling nakatingin sa mg naglilisawang estudyante sa ibaba.. lakad dito, lakad roon, takbo dito, takbo doon... silong doon, silong diyan.. bigla kasing bumuhos ang ulan... Tatalikod na sana ako ng may makita akong isang pamilyar na dilaw na payong. Kunot noong pinagmasdan ko mabuti iyon...

That was Gracie's umbrella. She's with Mark. Huminga ako ng malalim. Hindi man lang niya ako hinintay. Nakakainis ah... Tuluyan akong tumalikod. Natigilan lang ako ng mapansin ko si Andrew na nakatayo pa rin pala sa likod ko, sinusundan ng tingin ang payong na dilaw na kanina rin ay pinagmamasdan ko.

His expression was unbearable. Parang nakakain siya ng maasim pero hindi naman.. but other than that, he looked sad...

"Do you have any idea how difficult it is to stand beside your friend and not tell her how you really feel?" Andrew said in a very dark tone...

What he said made me realized what he was talking about. Again, I looked away... I could still see Gracie and Mark from here. They were still under that yellow umbrella. Pumwesto si Grace sa may gilid ng mini canteen na nasa tapat lang ng building kung nasaan kami ni Andrew. Mark stood beside her, while Gracie took out a white mini towel para punasan ang gilid ng pisngi ni Mark.

It was clear. I knew the reason why Andrew was acting like this.

Gracie likes Mark. Mark likes me but I like Andrew, who happens to like Gracie...

It was complicated....

"Yeah... i know..." I said to him.

It was very complicated. A love square.... hay...

Bakit ba walang formula ang LOVE?